Geloof in jezelf !
Hebben jullie dat soms ook? Je start met iets nieuws en je bent heel enthousiast en je wil dat met de hele wereld delen, of tenminste toch met je naasten, je vrienden en omgeving.
En … dan vertel je over je project en vallen je woorden precies in het ijle.
Eindelijk doe ik mijn eigen ding, da’s best moedig. Waarom reageert niemand?
Je krijgt nauwelijks reacties en nog minder ondersteuning van wat jij denkt dat een leuk project zal zijn. Het lijkt wel alsof ze het jou niet gunnen dat je succesvol zou kunnen worden of nog erger: dat je je eigen weg volgt.
Durf je wel?
Zomaar je eigen ding doen?
Schaam je je niet?
Het lijkt er inderdaad op dat ze het moeilijk hebben met jouw nieuwe project of dat ze (nog erger) helemaal geen interesse tonen.
Maar de vraag is: is dat wel zo? Zien we dat wel helder?
Zou het niet kunnen dat die anderen in je omgeving met heel andere zaken in hun hoofd zitten? Dat ze er niet bij stilstaan dat je ook onzeker bent en graag een schouderklopje krijgt. En dat de woorden “je bent goed bezig, zeg”, of “vertel me eens wat meer erover, hoe zie je dat?” zoveel voor jou zouden betekenen?
Zit iedereen tegenwoordig niet in zijn eigen wereldje, met zijn eigen besognes, zijn eigen leed of pijn? Want dan wordt het moeilijk om BLIJ te zijn voor een ander, niet? En misschien speelt ook een beetje jaloezie of afgunst mee.
Vaak zijn we -te- onzeker over onszelf. Moet bevestiging van anderen komen?
Vaak zit die onzekerheid ook gewoon in ons en is het onze eigen twijfel of tenminste onze onzekerheid die ons in de weg zit.
Op zo’n moment dat je tegen de hele wereld wil zeggen: “dit ga ik doen, wees blij voor mij”, kan het toch erg tegenvallen als je lauwe reacties krijgt, of zelfs geen enkele aanmoediging van de mensen die van je houden.
Het kan echt pijn doen als je naasten niet in jou geloven.
En het kan echt pijn doen als ze niet in jou geloven. Je zit soms op een totaal andere golflengte, en je kan hen niet warm maken voor de dingen waar je mee bezig bent, en die voor jou van levensbelang zijn.
En dan speelt dat gebrek aan vertrouwen in onszelf weer de kop op. Het speelt een spelletje met ons. Onze geest wil geen verandering he? En onze omgeving denkt allicht: “doe maar al gewoon dan doe je al gek genoeg!”
Kleur bekennen en er gaan staan, in je kracht en stevig in je schoenen, vraagt soms wat extra moeite. Je niet laten leiden door wat een ander (niet) zegt, en koppig je eigen weg blijven gaan ook. Zelfs al zou je daardoor tegen een muur lopen, het is wel JOUW weg die je wil gaan.
Hoe zou de wereld zijn als we elkaar meer zouden ondersteunen, meer duwtjes in de rug gaven, meer bemoedigen?
Wat als we met zijn allen daar eens werk van maakten? Hoe kunnen we dat doen?
Wees positief als iemand haar/zijn plannen ontvouwt en iets nieuws wil starten, bekrachtig haar of hem en kraak het idee niet af. Wat je bij een ander doet … begrijp je?
Heb jij ervaring met dit soort gevoelens?
Wil je aub met ons delen in welke situatie jij moeite had om in jezelf te geloven? En vooral: wat heeft jou toen geholpen? Je helpt er vast een andere lezer mee!
Schrijf jouw ervaringen in het antwoordveld hieronder, of mail ons via info@avalonbelgium.be